Вершы скончацца мае,
не пасьпеўшы і пачацца.
Паўтарацца, вычварацца –
гэта ўсё не для мяне.
Неба, неба ў мой радок!..
Брыдка, брыдка, брыдка, брыдка!..
Зь берагоў вар’ят-дзядок -
кліча: «Рыбка, рыбка, рыбка...»
...цішыні больш не чуваць –
ані каліва, нічога!..
Немаўлятчынаму богу
неруш неба лёзна рваць!..
Вершы душамі баляць.
Заб’яце вы вершы, людзі?..
I нічога больш ня будзе,
калі мне не акрыяць!..
Бог – з кім хоча, з вамі ж – лёс,
з вамі ў ложку ён і ў храме.
Не ў краіне вы, а ў краме,
вам далёка да нябёс!..
Пакараны я за шчырасьць,
пакараны, пакараны,
не найлепшы, не абраны,
не за лірнасьць, а за літасьць!..
Я клянуся... Не – кажу:
думкі маюць моцу клятваў.
Поруч Літваў – каля кратваў –
адхрышчу свайму крыжу.
Бог, даруй, калі ты ёсьць –
у пустэчы не папросім.
Шчанюком скуголіць восень.
У разлом нябёс – мілосьць.
Сьлёзы лёзныя – як сьмерць.
Сьлёзы лёзныя – як небы.
Забярыце!.. Без патрэбы
сьлёзы лёзныя – як сьмерць.
11.III.2004.
|
|
